Urodził się 14. listopada 1928 roku w Krasiejowie na Śląsku Opolskim, w rodzinie katolickiej. Naukę rozpoczął w szkole niemieckiej, a języka polskiego uczył się z gazet i książek, których był wielkim miłośnikiem. Pod koniec wojny, w wieku zaledwie 16 lat, wcielono go do Wehrmachtu, skąd krótko potem trafił do amerykańskiego obozu jenieckiego. Jako że był nieletni, po roku zwolniono go do domu.

Po wojnie ukończył szkołę średnią w Opolu, uczęszczając do jednej klasy z późniejszym arcybiskupem Alfonsem Nossolem. Rodzina jego mieszkała wówczas w Ozimku. Miał pięciu braci i siostrę, których po przedwczesnej śmierci ojca wychowywała matka Dorota. Mimo iż nie był najstarszy, matka i rodzeństwo bardzo liczyli się z jego zdaniem, a on świadczył im nieustającą pomoc przez całe swoje życie.

Po zdaniu matury w Opolu, w 1949 roku podjął studia medyczne na Wydziale Lekarskim Politechniki Wrocławskiej, uzyskując w 1954 r. dyplom lekarza. Z dyplomem tym przyjął nakaz podjęcia pracy w Szpitalu Miejskim w Legnicy. Doskonaląc się zawodowo, w marcu 1966 r. uzyskał specjalizację drugiego stopnia z zakresu chirurgii ogólnej. W karierze lekarskiej doszedł do stanowiska ordynatora Oddziału Chirurgii Szpitala Chirurgicznego w Legnicy. Funkcję tę powierzono mu 30. września 1981 r. Po przejściu na emeryturę, od 1. lipca 1996 r. zatrudniony został na stanowisku starszego asystenta Oddziału Chirurgicznego w Wojewódzkim Szpitalu w Legnicy.

Z okresu jego pracy w Legnicy dobrze pamiętają go zarówno bon vivanci ówczesnego Klubu Inteligencji, ale i Ci z którymi w 1956 roku próbował zwalić „Pomnik Wdzięczności Armii Radzieckiej” na Placu Słowiańskim. Przede wszystkim jednak Paweł Juros jest i będzie zapamiętany, jako sławny legnicki chirurg, ordynator, lekarz o nieposzlakowanej uczciwości, bezinteresowności, całkowicie oddany swojej pracy. Czasem szorstki i wybuchowy, jednak w obliczu prawdziwego cierpienia, czuły i współczujący. Jak mówili o nim pacjenci: „Furiat i nerwus, ale ludzkim życiem nie handluje”. Nigdy nie odmawiał pomocy pacjentom; wielu z nich zabiegało, by osobiście ich leczył. Jego przyjaciele ze środowiska lekarskiego wspominają go, jako człowieka niezwykle prawego, wymagającego i zdyscyplinowanego, a jednocześnie – mimo pozorów oschłości – gołębiego serca. Był erudytą, ale też na swój sposób ekscentryczny: ubierał się niedbale, nigdy nie zabiegał o praktykę prywatną, czy kupno samochodu, przedkładając duchowość nad sprawy materialne.

Od roku 1958 sprawował funkcję przewodniczącego Wojewódzkiej Komisji ds. Inwalidztwa i Zatrudnienia w ZUS – Oddział Legnica. Od 1980 roku należał do „Solidarności”; był założycielem i członkiem Komitetu Obywatelskiego w Legnicy. Pod koniec życia pełnił funkcję członka Komisji Zakładowej przy Wojewódzkim Szpitalu. W roku 1989, był jednym z założycieli Społecznego Komitetu Budowy Ośrodka Diagnostyki Onkologicznej Społecznej Fundacji Solidarności w Legnicy, któremu przewodniczył. Ośrodek rozpoczął swoją działalność 27. czerwca 1992 roku. Należał do wielu organizacji i stowarzyszeń, m.in. Polskiego Towarzystwa Lekarskiego, Polskiego Towarzystwa Chirurgicznego, Katolickiego Stowarzyszenia Lekarzy Polskich. Był też członkiem Rady Programowej Radia „el” Legnica oraz Biskupiej Rady Społecznej Diecezji Legnickiej.

W latach 1991-93 był senatorem RP; członkiem Senackiej Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia. W okresie od 1994 do 1997 roku piastował funkcję radnego Rady Miejskiej (z listy Ligi Legnickiej). Był współzałożycielem i pierwszym przewodniczącym Rady Nadzorczej Fundacji Prewencja i Bezpieczeństwo. Odchodząc, pozostawił oszczędności swojego życia, a rodzina, zgodnie z jego życzeniem, przekazała je na rzecz utworzonej Fundacji jego imienia, wspomagającej m.in. kształcenie zdolnych studentów i lekarzy.

Zmarł 04. lipca 1997 r. w szpitalu we Wrocławiu.

Miasto Legnica uhonorowało Pawła Jurosa tablicą z informacją o jego życiu i zasługach, umieszczoną na domu przy ulicy Roosevelta, w którym mieszkał. Imieniem Pawła Jurosa nazwano jedną z ulic w Legnicy. Fundcja Pawła Jurosa, w roku 2020, wsparła finansowo remont nowej siedziby Muzeum Hutnictwa Doliny Małej panwi w Ozimku.