Na początku 1784 roku wrocławski Wyższy Urząd Górniczy polecił rozpocząć próby z produkcją stali. W tym celu, na polecenie Heintza, przybył do Kluczborskiej Huty z Plattenberg w Hrabstwie Mark (Grafschaft Mark w dzisiejszej Nadrenii Północnej-Westfalii) specjalista hutniczy Arnold Voß.

Voß urodził się w miejscowości Plattenberg w Westwalii 25 maja 1754 roku. Po ukończeniu studiów, w czerwcu 1783 roku został sprowadzony na Śląsk. Zadaniem, które przed nim postawiono, było uzyskanie stali z żelaza produkowanego w królewskich hutach. Początkowo zamiar ten planowano zrealizować w Kluczborskiej Hucie.

Po zapoznaniu się z sytuacją Voß uznał jednak, że możliwości tutejszego zakładu są niewystarczające i dlatego w towarzystwie Redena udał się do Ozimka. Ostatecznie pierwsze próby wytopu stali przeprowadził z 16 na 17 lipca 1784 roku w Jedlicach.Wykorzystywano do nich surówki żelaza z Kluczborskiej Huty. Dnia 2 lutego 1785 roku Wyższy Urząd Górniczy z Wrocławia wysłał do Berlina próbki stalowych wyrobów, między innymi: noże, przecinaki, i różnorodne narzędzia. Próbki okazały się bardzo dobrej jakości. W tej sprawie zwołano 11 kwietnia 1785 roku w Berlinie specjalną konferencję, w której wzięli udział Wehling, Mönnich, Eversmann i Voß. Ustalono między innymi, że dalsze prace będą prowadzone przez Voß w specjalnie przygotowanym zakładzie w Krasiejowie. W ozimeckich hutach przebywał do końca 1785 roku, gdyż w 1786 roku, wspólnie z Johannem Friedrichem Weddingiem, zaprojektował nowy, modernizowany zakład fryszerski w Murowie. W latach 1787-1788 także wspólnie nadzorowali budowę huty w Osowcu (Königshuld), której Voß został potem dyrektorem. Tam też, w sierpniu 1789 roku, przyjmował wizytę króla Fryderyka Wilhelma II.

Prawdopodobnie już w tym czasie został dzierżawcą Zakładów Bogacickich (BodländerWerke). Kiedy w 1811 Wyższy Urząd górniczy przejmuje kolejne zakłady od Izby Wojenno-Dominalnej, włączając je do Kluczborskiej Huty, potwierdzono dzierżawę tego zakładu przez Voßa, przedłużając ją jednocześnie do 1814 roku. W 1816 roku, według jego planów, rozpoczęto odbudowę od podstaw nowego wielkiego pieca w Zagwiździu. Piec ten rozpoczął ponownie pracę w 1818 roku. Już w 1815 roku Voß rozpoczął gruntowną, już kolejną, modernizację zakładu fryszerskiego. Sukces tego przedsięwzięcia sprawił, że także jemu powierzono przygotowanie planów przebudowy budkowickiejfryszerni. Zrealizowano je ostatecznie 1830 roku.Przeprowadził także w, w roku 1821, budowę nowej fryszerni w bogucickiej hucie, którą od tego czasu nazywano Voßhütte. Dzisiejsze Fosowskie, część miasta Kolonowskie, wzięła nazwę także od jego nazwiska. Także w tej osadzie, założonej w 1780 roku, nadzorował budowę hut. Na wzór zakładów hutniczych hrabiego Collony, na terenie dzisiejszego Kolonowskiego, wyższy inspektor hutniczy (Ober:Hütten:Inspektor) Voßwybudował na Górnym Śląsku wiele pieców i unowocześnionych zakładów fryszerskich, co znacznie podniosło rentowność prywatnego hutnictwa.Zakłady budowane przez Voßa wyposażone były w drewniane dmuchawy skrzynkowe, znacznie skuteczniejsze od powszechnie jeszcze wtedy stosowanych miechów.

Voß zmarł 4 sierpnia 1838 roku na terenie Voßütte, a pochowany został na cmentarzu ewangelickim w pobliskiej miejscowości Bukowo (Georgenwerk). Jego grób, otoczony pięknym żeliwnym ogrodzeniem z żeliwna tablicą nagrobną, zachował się do dziś.

JTJ