Urodził się 13 marca 1759 roku w Seedorf koło Lenzen (Priegnitz, Brandenburgia). Ukończył gimnazjum (zum Grauen Kloster) w Berlinie, a następnie praktykował w różnych hutach żelaza Marchii Brandenburskiej, studiując mechanikę i budowę maszyn, górnictwo i hutnictwo oraz architekturę. Od 1779 roku na służbie pruskiej rozpoczyna karierę uczestnicząc w budowie Finow-Kanal.

Sprowadzony w roku 1784 przez F.W. von Redena na Śląsk,

wziął udział w budowie huty ołowiu i srebra „Friedrich” koło Tarnowskich Gór. W roku 1784 (1785) na polecenie Wyższego Urzędu Górniczego we Wrocławiu rozpoczyna pracę w, podlegającej ozimeckiemu Urzędowi Hutniczemu, Dębskiej Kuźni, gdzie wykonuje pierwsze zadania w tamtejszej fryszerni. W latach 1789-1790 odbył z Redenem podróż do Anglii, poznając u źródła najnowsze zdobycze techniki hutniczej, w tym wytopu żelaza w wielkich piecach, opalanych koksem z zastosowaniem nadmuchu przy użyciu maszyn parowych.

Od 1791 roku, podniesiony do godności inspektora budowy hut (Hüttenbau-Inspektor), zamieszkuje w Ozimku i kieruje tutejsza Królewską Hutą Malapane, którą także w następnych latach modernizował. W tym czasie zostaje mu powierzony nadzór nad wszystkimi sprawami budowlanymi królewskich kopalń i hut. W latach 1791-1796 według jego planów, we współpracy z J. Baildonem (od 1794), wzniesiono Hutę Królewską koło Gliwic. Także w Gliwicach według jego projektu wzniesiono, uznawany za pierwszy na kontynencie europejskim poza Anglią, piec hutniczy opalany koksem.  Podniesiony w 1800 roku do godności wyższego inspektora budowy hut (Ober-Hüttenbauinspektor) , wspólnie z asesorem (Assessor) Bogatschem, kierował w latach 1799-1800 budową Huty Królewskiej koło Chorzowa, której w roku 1806 został dyrektorem. Huta ta stała się w tym czasie największym i najnowocześniejszym zakładem metalurgicznym kontynentu europejskiego. Jeden z czterech wielkich pieców tej huty, na jego cześć otrzymał nazwę „Wedding”. Od 1806 roku zostaje członkiem władz Śląskiego Wyższego Urzędu Górniczego, jako dyrektor pionu hutniczego. Zaprojektował także nowoczesną hutę cynku, zrealizowaną przez Karola Godulę i od jego imienia nazwaną „Karol”, a uruchomioną w roku 1815. Po rozbudowie w 1825 roku, zakład ten był uznawany za największy i najnowocześniejszy tego typu w Europie.

Johann Friedrich Wedding ożenił się w roku 1789 z córką Johanna Friedricha Kouhaasa, Therese Berte Caroline. Niestety już po kilkunastu miesiącach umarła ona w czasie porodu. Wedding ponownie ożenił się z jej siostrą Henriette Eleonore (zmarłą w 1812 roku). Na karierę Weddinga bezsprzecznie wielki wpływ miał teść Johann Koulhaas, także wynalazca, budowniczy i inicjator przemian przemysłu śląskiego.

W 1818 roku Wedding zrezygnował z posady i osiadł, w odziedziczonych w roku 1809 po teściu J.F. Koulhaasie, dobrach katowickich, w majątku Bogucice. Zrezygnował ze stanowiska członka Wyższego Urzędu Górniczego. W roku 1823 na terenie późniejszego Brynowa uruchomił jeszcze własną hutę cynku „Henriette”, nazwaną tak na pamiątkę zmarłej żony.

Wedding w wykazie zatrudnionych w Wyższym Urzędzie Górniczy we Wrocławiu wymieniany jest w latach 1806-1830, najpierw jako dyrektor budowy hut (Hüttenbaudirector), a od 1822 jako wyższy radca hutniczy (Oberhüttenrath).

Zmarł w 21 września 1830 roku w Katowicach.