Urodził się 4 stycznia 1752 roku w Berlinie, jako syn rachmistrza sądu berlińskiej Izby (dominalnej) Johanna Abta. Po początkowej nauce handlu, w roku 1772 podjął studia w zakresie górnictwa. Pierwsze doświadczenia zawodowe jako kadet górniczy zdobywa po 1776 roku najpierw w kopalniach Gór Harzu, a potem w saksońskich hutach Erzgebirge i na Węgrzech. W roku 1780 jako mistrz górniczy pojawia się na Śląsku. Od 1781 roku zostaje asesorem Wyższego Urzędu Górniczego we Wrocławiu (Oberbergamt). W tym samym roku po raz pierwszy pojawia się w hutach królewskich w Ozimku i Kluczborku. Jego zadaniem było między innymi nadzorowanie prób wytopu z użyciem węgla kamiennego, prowadzonych przez Koulhassa. Zdobył zaufanie von Redena i często reprezentował go w sprawach związanych z hutnictwem na Górnym Śląsku. 18 kwietnia 1787 roku właśnie z Redenem bierze udział w spotkaniu w Tarnowskich Górach, którego celem było utworzenie Królewskiego Pruskiego Urzędu Hutniczego w tej miejscowości. W kolejnych latach 1788-1891 przygotował bardzo gruntowne opracowanie na temat tarnogórskiego górnictwa zatytułowane „Geschichte des Bley und Silber-Bergbaues um Tarnowitz um Beuthen in Oberschlesien von 1528 an, bis zum Verfall und bis zur Wiederaufnahme im 1784”. Przygotowany raport stał się podstawą odbudowy górnictwa srebra i ołowiu w okolicach Tarnowskich Gór. W tym czasie Abt pracował w Pruskiej Królewskiej Hucie Malapane w Ozimku jako mistrz (Bergmeister w 1789), a potem jej zarządca (Oberhütteninspektor), którą sam określał jako „matkę śląskich hut”. Za jego zarządu w roku 1789 przeprowadzono w niej pierwsze udane próby z użyciem koksu do wytopu żelaza.
Już jako radca hutniczy (Hüttenrat) od 1791 roku organizuje zakłady hutnicze pod Rybnikiem, m. in. w Gortatowicach. W 1796 roku , a więc od początku jej istnienia pracuje w Królewskiej Hucie w Gliwicach. Od 1800 roku zarządza Hutą w Paruszowcu (późniejsza Huta Eliza, a potem Silesia). W 1804 widzimy go jako wyższego radcę hutniczego (Oberhüttenrat) w Brzegu, kierującego Górnośląskim urzędem Górniczo-Hutniczym. Od 1810 jest członkiem Śląskiego Stowarzyszenia Gospodarczego. Doradza też Donnesmarckom w tworzeniu ich prywatnej potęgi przemysłowej na Górnym Śląsku.
W roku 1784 ożenił się z Julianne Henriette Langauer. Ich najstarszy syn, Johann Heinrich (1786-1828) pracował w hucie ołowiu i srebra w Strzybnicy, a następnie kierował Urzędem Hutniczym w Rybniku. Ożenił się z córką Weddinga. Kolejny syn Ludwig (ur. w 1789 r.) wspólnie z młodszym bratem Karlem walczyli w wojnie wyzwoleńczej 1813 roku w oddziałach Wolnych Strzelców (Frelwillige Jäger) jako bombardierzy Śląskiej Brygady Artylerii. Ludwiga spotykamy jako mistrza hutniczego u boku Wachlera około 1850 w Hucie Malapane w Ozimku. Najmłodszy Karl (ur. w roku 1793) został elewem berlińskiej odlewni żeliwa, a po 1819 został sekretarzem hutniczym w Pruskiej Królewskiej Hucie w Sayn koło Koblencji.
Ephraim Ludwig Gottfried Abt zmarł w wieku 67 lat w Brzegu 3 maja 1819 roku. Wdowa Julliane Henriette Abt wyszła ponownie za mąż za inspektora hutniczego Mende z Królewskiej Huty.
Abt był autorem bardzo licznych opracowań i publikacji z zakresu historii Śląska, górnictwa, hutnictwa, przemysłu i wojskowości, a nawet browarnictwa. Napisał m. in.: „Geschichte des Blei- und Silberbergbaues um Tarnowitz und Beuthen 1528 bis 1784, Breslau 1791“.