Urodził się 18 stycznia 1764 roku w Kückelheim w Westfalii, jako syn rolnika Petera Adama Paula. W swoich rodzinnych stronach wyuczył się rzemiosła hutniczego. Kształcił się w zawodzie stalownika (Rohsthl-Arbeiter) i już w wieku 15 lat dał się poznać jako bardzo sumienny i posiadający doświadczenie specjalista. Jego umiejętności musiały być duże, gdyż w roku 1783, w wieku zaledwie 19 lat, został zatrudniony przez Redena do pracy w Królewskiej Hucie Malapane jako kowal stali surowej (Rohsthalschmidt). Szczególnie zaangażował się w pogłębianiu swoich umiejętności w pracy fryszerni i zdobył w tym taką biegłość, że szybko został majstrem i objął samodzielne stanowisko w zakładzie w Dębskiej Kuźni. Niewielkiej budowy ciała, ale przez całe życie cieszący się dobrym zdrowiem, podejmował w pracy najtrudniejsze zadania, stając się przykładem dla innych. Pracę wykonywał z wielkim zaangażowaniem, stale zastanawiając się nad nowymi rozwiązaniami i udoskonaleniami, w efekcie czego osiągał najlepsze, niedoścignione przez innych rezultaty. Pracownicy kierowanego przez niego zakładu stale otrzymywali premie za osiągane wyniki.

W roku 1793 zostałskierowany przez Redena, już jako nadmistrz, do zakładu w Murowie, należącym do Kluczborskiej Huty. W1796 roku otrzymał stanowisko i prawo głosu w Urzędzie Hutniczym Kluczborskiej Huty. W roku 1799 prosił jednak o zwolnienie z urzędu i przeniósł się jako zarządca (Hüttenrendant) do huty w Bogacicy (Bodland). W roku 1817 widzimy go ponownie, już w roli inspektora hutniczego (Hütteninspektor) w Kluczborskiej Hucie,kierującego zagwiździańskim zakładem. W roku 1824 został podniesiony do godności królewskiego wyższego inspektora hutniczego (Kgl. Oberhütteninspektor) i objął kierownictwo wszystkich zakładów Kluczborskiej Huty. Przeszedł na emeryturę w roku 1838.Prosty w obejściu, wszystkie powierzone mu zadania wykonywał z największym zaangażowaniem. W każdym zakładzie, w którym podejmował pracę, dbał o kształcenie i karierę każdego pracownika. Był doskonałym przykładem dla wszystkich współpracujących z nim urzędników i zwykłych robotników. W ich pamięci pozostał jako osobowość i postać ciesząca się najwyższym uznaniem. Umarł 16 listopada 1840 w Kluczborskiej Hucie, w wieku 77 lat, jako weteran otoczony powszechnym szacunkiem.Został pochowany na cmentarzu w Zagwiździu. Jego nagrobek zdobił skromny, żelazny krzyż odlany w miejscowej hucie.

Jego wielkie dokonania, udział w rozwoju hutnictwa na Górnym Śląsku, pozwoliły mu przebyć drogę od zwykłego kowala do stanowiska dyrektora urzędu hutniczego. Jest uznawany za twórcę nowoczesnej technologii fryszowania na Śląsku. Za zasługi dla państwa pruskiego został odznaczony Orderem Czerwonego Orła.

Ożenił się z Sophie z domu Krigar(07.06.1768 Malapane – 14.010.1817 Kreutzburgerhütte). Najstarszy syn Wilhelm Paul (1800 – 04.11.1873) był m. in. radcą górniczym w Hucie w Ozimku(Bergrath in Malapane)[1].Córka Henriette Auguste(08.06.1806 – 04.05.1861) poślubiławyższego mistrza hutniczego Wachlera, późniejszego radcę górniczego z Ozimka.Kolejna córka Wilhelmine (1804-1848) poślubiła Ernsta Ehrenfrieda Liebeneinera, następcęPaula na stanowisku inspektora hutniczego w Zagwiździu.

 

[1]Genealogia rodziny Krigar. Niepublikowany rękopis z drugiej połowy XVIII wieku, uzupełniany w wieku XX, w posiadaniu Dietmara Krigar.