Niewielu ludziom w całej swojej dwustupięćdziesiecioletniej historii huta w Ozimku zawdzięcza tak wiele i niewielu poświęciło dla niej tyle lat swojego życia. Zawdzięczamy mu wiele publikacji dotyczących hutnictwa na Śląsku, z najważniejszą dla nas wydaną z okazji stulecia Królewskiej Huty w Ozimku. Zorganizował obchody jubileuszowe, które przypomniały rolę tutejszego zakładu dla rozwoju nie tylko hutnictwa na Śląsku, ale także jej znaczenie w skali Prus i Europy. Tutaj zmarł i został pochowany na ewangelickim cmentarzu.

Urodził się 05 listopada 1797 roku w Rinteln k. Hannoveru, w znanej wywodzącej się z Turyngii rodzinie. Ojciec Johann Friedrich Ludwig Wachler był profesorem teologii i historii na uniwersytecie w Marburgu. W roku 1815 objął stanowisko radcy konsystorialnego (Konsistorialrat) we Wrocławiu. Młody Wachler służył w armii pruskiej biorąc udział w wojnie z Napoleonem, w czasie której dosłużył się stopnia oficerskiego. Po jej zakończeniu podążył za rodziną i w roku 1816 przybył na Śląsk. Poświęcił się hutnictwu. Naukę rozpoczął w Chorzowie (Königshütte), a od 1820 roku kontynuował ją pracując w Królewskiej Hucie w Gliwicach.  Pierwsze samodzielne stanowisko starszego mistrza (Kgl. Obermeister) objął w hucie w Rybniku w roku 1824. Tam też w roku 1827 poślubił Henriette Augustę (ur. 08.07.1806 r.), córkę nadinspektora hutniczego Heinricha Paula, przez wiele lat kierującego Kluczborską Hutą w Zagwiździu (Kreutzburgerhütte). Jej matka Sophia z domu Krigar pochodziła z Ozimka.  Warto też nadmienić, że brat Henrietty Wilhelm Paul kierował hutą w Ozimku po śmierci Wachlera w latach 1865-1873.

Największą jednak część swojego życia poświęcił Ludwig Wachler Pruskiej Królewskiej Hucie Malapane w Ozimku, do której przebył jeszcze w 1829 roku, obejmując stanowisko pisarza hutniczego. W roku 1832 wymienia się go jako mistrza hutniczego (Hüttenmeister), a dwa lata później członka zarządu Huty (Hüttenamtes-Mitglieg). Od roku 1840, po śmierci dotychczasowego dyrektora Ludwiga Birnbauma, kieruje zakładem. Od roku 1850 do swojej śmierci w 1865 roku  jako wyższy inspektor hutniczy (Ober-Hütten-Inspektor) kierował Urzędem Hutniczym (Hüttenamtes-Dirigent), zarządzając poza ozimecką, także hutami w Dębskiej Kuźni i Jedlicach. Doprowadził do unowocześnienia i rozbudowy tych zakładów. Był autorem licznych publikacji na temat hutnictwa, m. in.: wydanej w Głogowie w 1856 roku z okazji 100-lecia historii Huty w Ozimku (”Geschichte des ersten Jahrhunderts der Kgl.Eisenhüttenwerke zu Malapane 1753-1854”) oraz obrazującej historię górnośląskiego hutnictwa, wielotomowej publikacji „Die Eisen-Erzeugung-Oberschlesiens”, wydanej w latach 1847-51.  Dzięki zamiłowaniu do zgłębiania historii hutnictwa na Śląsku, uratował bezcenne informacje na temat początków Pruskiej Królewskiej Huty Malapane. Zorganizował uroczystości stuletniego jubileuszu huty w Ozimku. W roku 1845 wizytował huty w hrabstwie Henneberg (Grafschaft Henneberg) gdzie był autorem udoskonaleń procesu wytopu i kucia żelaza. Także Wachlerowi zawdzięczamy określenie „górnośląski okręg hutniczy” (Obeschlesischer Hüttenbezirk), którego użył jako pierwszy. Należał do założonego w czasach jego pracy w Ozimku Bractwa Strzeleckiego. W roku 1845 został zwycięzcą tradycyjnej rywalizacji strzeleckiej, co uwieńczono medalem z jego nazwiskiem, zachowanym na okolicznościowym łańcuchu Bractwa.

Henriette Auguste z.d. Paul i Ludwig Wachlerowie mieli dwóch synów. Pierwszy z nich Richard Wachler (ur. 28.10.1829r. Malapane; zm. 11.12.1879 r. Gleiwitz) po ukończeniu gimnazjum w Opolu i Nysie powrócił do Ozimka, gdzie u boku ojca  uczył się hutnictwa. Od 1850 roku pracował w Hucie w Zagwiździu (Kreutzburgerhütte). Skierowany następnie w roku 1857 przez Reil’a do Huty w Gliwicach napisał pracę na temat nowatorskiej metody formowania w glinie. Po studiach w Berlinie pracował w kilku hutach, między innymi w Sayn i Berlinie. Nie tracił jednak kontaktu z hutą w Gliwicach, gdzie powrócił pod koniec swojego życia w roku 1874. Pochowany został na tamtejszym Cmentarzu Zasłużonych Hutników. Drugi syn Wachlerów, Paul (ur. 14.02.1834 r. Malapane; zm.13.05 1912 r. Eisleben) studiował we Wrocławiu, gdzie uzyskał tytuł doktora prawa i ekonomii. Po początkowej pracy w Wyższym Urzędzie Górniczym we Wrocławiu w roku 1875 porzuca służbę państwową i do roku 1884 na różnych stanowiskach do dyrektora generalnego włącznie, pracuje dla hrabiego Henkel von Donnersmarck. W roku 1883 obejmuje kierownictwo Śląskiego Związku Bankowego (Schlesisches Bankverein) we Wrocławki. Był także współzałożycielem Opolskiej Izby Handlowej (Oppelner Handelskammer) w roku 1882. Piastował wiele wysokich stanowisk i kierował licznymi najwyższymi urzędami państwowymi. Był posłem do parlamentu w Berlinie.

Dopiero pod koniec swojego życia Ludwig Wachler został podniesiony do godności radcy górniczego (Bergrat). Oboje Wachlerowie: Ludwig (zm. 26.02.1865 r.) i Henriette (zm. 04.05.1861 r.), zmarli w Ozimku i zostali pochowani na miejscowym cmentarzy ewangelickim. Ich uszkodzony nagrobek, jako jeden z nielicznych, zachował się do dnia dzisiejszego i został ustawiony nieopodal wejścia na ten stary cmentarz. Przechodząc obok warto wspomnieć człowieka, który kierując hutą w Ozimku sto lat po jej powstaniu, zrobił tak wiele dla zachowania od zapomnienia początków jej historii.